در مورد تاريخچه كندوان اين چنين نقل شده است كه نخستين كساني كه به كندوان پا گذاشته اند، ساكنان روستايي به نام حيله ور بودند كه در دو كيلومتري غرب كندوان قرار داشت و در قرن هفتم هجري براي در امان ماندن از حمله مغول‌ها به دشتي در مقابل كندوان فعلي مهاجرت كرده‌اند و در طول مدت زماني به تدريج درون كران‌ها را حفاري كرده و پناهگاهي امن براي خود ساخته‌اند كه از آن زمان تاكنون فرزندان آنها نسل به نسل در همان خانه‌هاي سنگي سكونت دارند.

مشكلات فعلي كندوان:
 اگر گذرتان به كندوان بيفتد متوجه خواهيد شد كه اين روستاي تاريخي نيز از ساخت و سازهاي امروزي در امان نمانده است. زيرا ظاهر بي‌نظير و بكر اين كران‌ها كه نمونه بسيار زيـبايي از زندگي مسالمت بشر با طبيعت است، با حضور ساختمان‌هاي نوساز تا حد زيادي دستخوش تغييرات نه چندان خوشايندي شده است. از سويي اهالي از نعمت لوله‌كشي آب، برق و ساير امكانات برخوردارشده‌اند و از سوي ديگر شكل روستا كاملاً تغيير يافته.
وجود گردشگران ايراني و خارجي باعث ساخته شدن هتلي با سبك و سياق خانه‌هاي كله قندي شده است. وجود اين گردشگران از سويي كمكي زيادي به اقتصاد كندوان مي‌كند. در ابتداي روستا گيشه‌اي قرار دارد كه با دريافت ۳۰۰ تومان اجازه ورود گردشگران را به داخل مي‌دهد و به گفته دهدار كندوان درآمد حاصل از آن صرف نگهداري روستا مي‌شود. بعضي از اهالي روستا هم با دريافت ۲۰۰ تومان اجازه بازديد از داخل خانه‌هايشان را مي‌دهند. ولي عده زيادي هم دل خوشي از حضور هر روزه تعداد زيادي غريبه در محل زندگيشان را ندارند.  

يكي از اهالي كه از وجود گردشگران ناراضي بود مي‌گويد: "شما خودتان را به جاي ما بگذاريد. ما اينجا زندگي مي‌كنيم ولي هر روز عده‌اي مي‌آيند و به ما مثل اشياي داخل موزه نگاه مي‌كنند. با دوربين از ما عكس مي‌گيرند و در خانه‌هاي ما سرك مي‌كشند. فكر مي‌كنند ما واقعاً غارنشين هستيم. عكس زن و بچه‌هاي ما در موبايل‌ها و دوربين‌هاي غريبه‌ها است."